W latach trzydziestych XIX w. nasiliły się konflikty wewnętrzne w Brytyjskiej Ameryce Północnej, której formy ustrojowe, nakreślone jeszcze w 1791 r., stały się przestarzałe i nie odpowiadały potrzebom kraju. Na plan pierwszy wybijały się walki społeczne wywołane rządami popieranej przez rząd angielski oligarchii. Mówiliśmy już o tym, że powstające w Ameryce kolonie angielskie były rządzone przez nieliczną oligarchię, bogatych kupców i właścicieli ziemskich, wywierających duży wpływ na rządy w poszczególnych prowincjach kanadyjskich. Pozycję oligarchii wzmacniała jeszcze polityka brytyjskich gubernatorów, szukających oparcia w tej właśnie grupie społecznej. W praktyce oligarchia kontrolowała zgromadzenia narodowe i rady ustawodawcze prowincji. Ponieważ w obu tych ciałach zasiadali również sędziowie, skupiała ona w swym ręku uprawnienia prawodawcze oraz wykonawcze i była niezależna od publicznej kontroli. Elita władzy odpowiadała jedynie przed gubernatorem, jeśli idzie o sprawy administracyjne. W Dolnej Kanadzie elita ta miała bliskie powiązania z kupiectwem i hierarchią anglikańska.
